Met een bus vol gebroken harten naar een musical in Almere

Dagblad Trouw reisde mee met de bus naar de musical 'Cry me' in Kunstlinie: "De Almeerse Theatergroep Suburbia begint het nieuwe jaar met een nieuwe artistiek directeur, een musical over heartbreak, én een bus vol gebroken harten. ‘You are not alone, daar gaat het vanavond eigenlijk om.’" 

Van buitenaf is er weinig te zien aan de Almeerse toerbus bij de bushalte. “Hallo?” Een vrouwenhoofd kijkt door het portier vertwijfeld het ruim in. “Is dit de Gebroken Harten-bus?”
“Zeker!” Eva Line de Boer, artistiek directeur van Almeers theatergezelschap Suburbia, hopt stralend op de vrouw af. “Welkom, zoek een plekje. Koud buiten, hè?” Binnen golft de rauwe stem van Nina Simone over de hoofden van het twintigtal passagiers dat al verspreid zit door de bus. ‘You’ve got to learn / to hide your tears’, zingt Simone weemoedig, ‘and tell your heart life must go on.’

Het is een bijzonder voertuig dat deze 3 januari door een donker Almere rijdt. De passagiers van de Gebroken Harten-bus zijn allemaal Almeerders die reageerden op de oproep van Suburbia voor mensen met een gebroken hart. Ze mochten meedoen aan het avondvullende programma rond de musical Cry me, een voorstelling over liefdesverdriet en de eerste productie van De Boer als directeur. Een soort kennismakingscadeau aan de stad, zegt De Boer.

Terwijl nieuwe gebroken harten binnenspoelen, heet De Boer ze welkom met microfoon in de hand. “Volgens mij verdienen jullie allemaal een hartverwarmende avond!”, zegt ze. “En praat vooral onderling, hè? Daarvoor zijn we hier.”

Een beetje verlegen
De passagiers – vooral vrouwen van vijftigplus, maar ook wat dertigers en een handvol mannen – kijken elkaar nog wat schuchter aan; de meesten zijn vreemden van elkaar. En ze schamen zich voor hun eenzaamheid, erover praten met de verslaggever is moeilijk. Maar één ding weten ze: iedereen in de bus kent de pijn van een gebroken hart.
Zoals Ron (58), kortgeschoren haar en stevige winterjas, die nog zwijgend in zijn eentje zit. Jarenlang had hij zijn zieke vrouw intensief verzorgd, voordat ze hem plotseling verliet. “Op een dag kwam ik thuis van werk, was mijn huis helemaal leeg”, zegt Ron. Hij kijkt in de verte. Een goede vriendin van hem moedigde hem aan om op deze bus te stappen. “Nou, nou, dacht ik. Maar ik ben toch maar gekomen.”

Een paar stoelen voor Ron zit Renee van der Veen (58) met een ‘driemaal gebroken hart’, zegt ze. Haar moeder is pas overleden, ze spreekt haar geliefde broer niet meer én ze rouwt om een verloren onmogelijke liefde. “Ik heb 2,5 jaar lang mensen echt slecht om me heen kunnen verdragen”, zegt ze met een verdrietige glimlach. “Maar gelukkig is de rouw nu wel minder. Dus: op het nieuwe jaar hè?”

Als De Boer om verzoekjes voor het volgende heartbreaknummer vraagt, steekt een vrouw haar hand op. Ze noemt You are not alone van Michael Jackson. “Wat een perfect nummer”, zegt De Boer. “Want daar gaat het vanavond eigenlijk om.”

Subsidiestop
Haar musical Cry me staat voor De Boer symbool voor de bruggen die ze wil slaan tussen gepolariseerde groepen, zowel in Almere als daarbuiten. “Want liefdesverdriet is misschien wel onze grootste gemeenschappelijke deler”, zegt ze van tevoren aan de telefoon. “Wie kent dat nou niet?”
Het staat ook voor het einde van een periode knokken voor het voortbestaan van haar theatergezelschap, nog voordat ze officieel directeur was. Vorig jaar kreeg Suburbia namelijk te horen dat het geen nieuwe meerjarige subsidie toegekend kreeg van de overheid.

Na hun hulpkreet was het de gemeente Almere die de reddende hand toestak. Suburbia-performer Cheyenne Herdigein zong live het slotnummer uit Cry me voor de gemeenteraad, vertelt De Boer. ‘Eén kleine barst betekent niet dat je gebroken bent’, zingt Herdigein ook vanavond in de voorstelling die de gasten gaan zien – een speels, kleurrijk verhaal over een clubje mensen die hun liefdesverdriet verwerken in groepstherapie.
Als de bus aankomt bij het theater staat er in grote lichtletters op de gevel Cry me. Verwonderd lopen de stuk of dertig gebroken harten even later de dinerzaal binnen: lange tafels, chique gedekt met witte lakens en talloze lichtjes erboven, als een feeëriek indoor tuinfeest.

Kintsugi
“Ik vind het zo bijzonder met jullie vanavond”, zegt De Boer, als haar gasten zitten. “Als dit een voorbode is van hoe de komende jaren worden...” Haar stem breekt. “Ik word er emotioneel van. Jullie weten me te vinden voortaan, hè? Doen hoor!”

Ze wijst naar de pakketjes op tafel met daarin witte hartvormige schaaltjes. “Die mogen kapot worden gegooid”, zegt De Boer. “Zodat we de stukken met gouden lijm kunnen repareren.” “Kintsugi!”, roept iemand. “Precies!”, zegt De Boer. “Wie doet met mij mee?” Dat breken vergt onverwacht flink wat smijtwerk. “Ik heb m!”, roept een van de busgangers blij, haar gebroken hart omhooghoudend.


Nadat de gasten de hartvormige schaaltjes kapot hebben gegooid, krijgen ze de kans om te helen door ze weer te lijmen. Foto: Jagoda Lasota
 

Ina (67) blijft aan tafel zitten, maar trekt met de gouden lijm een verticale streep over haar hartvormige schaaltje. Aan weerszijden schrijft ze de letters I en P. “Mijn man heette Peter”, vertelt ze. “Hij is negen maanden geleden overleden.” Haar dochters willen dat ze er meer op uit trekt. “Je vindt heus een nieuwe liefde mam!”, zeggen ze. Ze kijkt een beetje ontredderd. “Maar dat gaat toch niet zomaar?”

De vrouw tegenover haar buigt zich vol begrip naar haar toe. “Maar je mag gewoon...”, zegt ze, Ina bemoedigend aankijkend. “Je mag ook een beetje genieten.”

De volledige namen van de geïnterviewden zijn bekend bij de hoofdredactie.

Dit artikel is geschreven door Myrel Morskate en verscheen in Trouw op 5 januari 2025. Lees het artikel via de website van Trouw.